Φθινόπωρο στο Πεκίνο

 

Μπορίς Βιάν (1920-1959)

Το 1948, αμέσως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, και όντας η Ευρώπη σε ερείπια, ο Μπορίς Βιάν, σε ηλικία εικοσιοκτώ ετών, γράφει το Φθινόπωρο στο Πεκίνο.

 Δεν υπάρχει στο βιβλίο κανένα Πεκίνο, σε καμία εποχή του χρόνου.

Υπάρχει - στην πραγματικότητα - μια Γαλλία,  που χρειάζεται ανοικοδόμηση εξαιτίας των βομβαρδισμών. Και πάλι καμία Γαλλία στο βιβλίο.

Όμως, υπάρχει μια έρημος, κάπου στο πουθενά, όπου μια εταιρεία έχει αναλάβει να κατασκευάσει έναν σιδηρόδρομο, που δεν οδηγεί και καμία πόλη. Επίσης, στην ίδια περιοχή, ένας αρχαιολόγος σκάβει στην άμμο για να ανακαλύψει αρχαία ευρήματα. Η περιοχή ονομάζεται Εξωποταμία.

Στα τέσσερα πρώτα κεφάλαια, παρακολουθούμε ξεχωριστά , με τη σειρά, τις ιστορίες πρώτα του Αμαντή Ντουντού, που προσπαθεί να πετύχει το λεωφορείο 975, να πάει στη δουλειά του.

Στο δεύτερο κεφάλαιο, ο Κλαύδιος Λεόν σηκώνεται με μεγάλη προσπάθεια, πηγαίνει στη δουλειά, παραλαμβάνει ένα όπλο για το αφεντικό του, αλλά καταλήγει ο ίδιος στη φυλακή, όπου συναντάει τον παπά Μικρογιάννη, ο οποίος «γλίστρησε πάνω σε μια κουτσουλιά γάτας με εννιά ουρές» και βρέθηκε στο κελί του Κλαύδιου Λεόν.

Στο τρίτο κεφάλαιο, «Ο Άγγελος περίμενε τον Άννα και τη Ροσέλ». Ό Άννας, ένα όμορφο αγόρι, ξανθό με υπέροχο κορμί και γαλανά μάτια, ήταν ο κολλητός φίλος του Άγγελου, ο οποίος είχε γοητευτεί από τη Ροσέλ. Ο Άγγελος είναι από τους κεντρικού χαραχτήρες του βιβλίου.

Στο τέταρτο κεφάλαιο, ο καθηγητής Φαγομανίκας, χαιρετάει τον ιδιοκτήτη ενός καταστήματος, δηλώνει ότι εκείνη την ημέρα σκότωσε τρεις πελάτες και συνεχίζει, «Η Ιατρική είναι πολύ καλή για να σκοτώνει κανείς ευχάριστα την ώρα του, μα δε λέει τίποτα μπροστά στα μικροσκοπικά μηχανικά μοντέλα».

Όλοι αυτοί και κάποιοι ακόμα, συναντιούνται στην Εξωποταμία, στη μέση της ερήμου, ο καθένας σε κάποιο πόστο.

Καταπληκτικό μπλέξιμο των ζωών τους, με φοβερό χιούμορ, σαρκασμό αλλά και βία, τόσο χαρακτηριστική στο έργο του Βιάν, αποτελούν τη συνέχεια του βιβλίου.

Αριστούργημα της γαλλικής –και όχι μόνο -λογοτεχνίας, που δυστυχώς χάνει πολύ στη μετάφραση, ακόμα κι αν είναι καλή.