Συνολικές προβολές σελίδας

Σάββατο 30 Απριλίου 2011


Tο Μέγαρο Γιακουμπιάν

The Yacoubian Building


Θυμίζει σαν θεματολογία το "10" του δικού μας του Μ. Καραγάτση.
Το μέγαρο Γιακουμπιάν είναι μια υπαρκτή πολυκατοικία σε κεντρικό δρόμο του Καΐρου που χτίστηκε την δεκαετία του 1930 και υπάρχει ακόμα.

Ο οδοντίατρος και συγγραφέας του βιβλίου Al Aswany περιγράφει με μαεστρία τη ζωή των ενοίκων της πολυκατοικίας, δημιουργώντας μια ενδιαφέρουσα τοιχογραφία της σύγχρονης Αιγυπτιακής κοινωνίας καθώς αντιπροσωπεύονται όλες οι τάξεις, από τον ίδιο τον ιδιοκτήτη του μεγάρου μέχρι τους φτωχούς κατοίκους της ταράτσας του κτιρίου.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2002 και δημιούργησε πολλές συζητήσεις και έντονες διαφωνίες στη χώρα του όπως αναμένονταν καθώς ο συγγραφέας του δεν δίστασε να παρουσιάσει ρεαλιστικά πολλές πτυχές της σύγχρονης Αιγυπτιακής κοινωνίας: έναν ευγενή ομοφυλόφιλο που ψάχνει την αγάπη και όχι μόνο τον έρωτα, διεφθαρμένους πολιτικούς που είναι μπλεγμένοι σε βρώμικες υποθέσεις, αθέμιτους τρόπους πλουτισμού και θρησκευτική υποκρισία. Δείχνει πόσο δύσκολο είναι να ανέβει κοινωνικά ένας φτωχός γιος, απλά και μόνο επειδή ο πατέρας του είναι θυρωρός και που τελικά γίνεται μάρτυρας του ισλάμ.

Το βιβλίο είχε τεράστια επιτυχία στον αραβικό κόσμο και ήρθε δεύτερο σε πωλήσεις μετά το Κοράνι. Το 2006 μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο από τον Marwan Hamed σε μια από τις ακριβότερες παραγωγές του Αιγυπτιακού κινηματογράφου και προβλήθηκε με μεγάλη επιτυχία στην Αίγυπτο αλλά και στο εξωτερικό, όπως στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Από τα αρνητικά του, ότι μεταφράστηκε από την αγγλική και τη γαλλική μετάφραση.

Αξίζει να το διαβάσει κανείς έστω και μόνο για να πάρει μια γεύση από μια κοινωνία ξένη, έτσι που μόνο η καλή λογοτεχνία μπορεί να τη δώσει.

Δευτέρα 25 Απριλίου 2011


O Χρόνος Πάλι”

της Σώτης Τριανταφύλλου



Αυτό το βιβλίο της Σώτης μου άρεσε, μου άρεσε πολύ. Είναι πολύ καλή όσο μεγαλώνει. Δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι όχι από αυτά που γράφει, αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σημασία. Είναι σίγουρα αυτοβιογραφικό σε πολλά σημεία, αλλά όχι σε όλα. Κάποιες στιγμές νόμισα ότι περιέγραφε δικά μου πράγματα! Πάντα σ'αρέσει όταν διαβάζεις ιστορίες που μοιάζουν με τη δική σου, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που μου άρεσε το συγκεκριμένο βιβλίο. Ήταν ότι το δούλεψε τόσο πολύ και τόσο έξυπνα που μου θύμισε καλή αγγλική λογοτεχνία που θαυμάζω και αγαπώ.

Λίγα από τα αποσπάσματα που σημείωσα:

  • ....τρεις γείτονες που ξεπαρκάρουν για να πάνε να παρκάρουν αλλού-κοντά στη δουλειά τους(πόσο “κοντά” είναι το κοντά;) αναρωτιέμαι: αντιλαμβάνονται ότι αυτή η στιγμή αυτή το υπέρλαμπρο πρωινό δεν θα ξανάρθει ποτέ; Συνειδητοποιούν ότι ζούμε τώρα, εδώ, κι ότι όλα είναι επισφαλή, εύθραυστα και πρόσκαιρα; Ότι ίσως αυτή η παριζιάνικη άνοιξη να είναι η τελευταία μας; Ο θάνατος καραδοκεί στις διασταυρώσεις:ένα λάθος, μια παράβαση του κώδικα, ένας άτυχος συγχρονισμός..μια γρουσουζιά..Το μέταλλο των αυτοκινήτων έχει την τρομερή ιδιότητα να γίνεται κομματάκια, να ανοίγει στις ραφές...Θυμούνται ακόμα, κάθε πρωί, πριν ξεχυθούν στις λεωφόρους, βλαστημώντας όταν τους σταματούν τα κόκκινα φανάρια, ότι το Παρίσι είναι η ωραιότερη πόλη στην Ευρώπη;”

  • Το κάθε βιβλίο γράφεται σε ένα-δύο χρόνια σ' αυτά προστίθενται άλλα τριάντα, αφανή....

  • Πάντα ήθελα να γίνω συγγραφέας επειδή δεν είχα αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ώστε να γίνω κάτι άλλο στην πραγματικότητα περιφρονώ το συγγραφιλίκι-όταν δεν είσαι και δεν μπορείς να γίνεις “μεγάλος” συγγραφέας. Τον να έχεις τον τρόπο σου με τις λέξεις δεν είναι δα τίποτα σπουδαίο. Όταν ένας άνθρωπος διαθέτει ένα καλό όπλο δεν είναι αυτομάτως καλός κυνηγός ή καλός πολεμιστής.....”

  • Ύστερα, μια μέρα, άνθρωποι που ξέρεις, άνθρωποι που αγαπάς, φεύγουν από τη ζωή ή παθαίνουν ατυχήματα΄ ή γίνονται τρομερά δυστυχισμένοι, απαρηγόρητοι: ότι μέχρι τότε φαινόταν αβλαβές και φιλικό, μετατρέπεται σε όργανο αφανισμού. Ακόμα κι ένα ποδήλατο μπορεί να σε σκοτώσει. Σιγά-σιγά, μαθαίνεις να ζεις με το φόβο της απώλειας.”

Δεν ξέρω τι σκέφτονταν όταν και αν της πέταξαν αυγά στην παρουσίασή της στα Εξάρχεια αλλά ....όταν μεγαλώσουν και καταλάβουν ότι κάποιος μπορεί να έχει διαφορετική άποψη από αυτούς, τότε μπορούμε να συζητήσουμε. Όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε, πετάμε αυγά ή ότι ..νάναι τέλος πάντων.

Όχι μόνο το συνιστώ για διάβασμα, αλλά και για την βιβλιοθήκη.

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Ιμαρέτ


"Ιμαρέτ Στη σκιά του ρολογιού"

του Γιάννη Καλπούζου

Το βιβλίο του Γιάννη Καλπούζου το δέχτηκα σαν δώρο με την αφιέρωση:
" Συμβολικό αντίδωρο για όσα μας προσέφερες.
Θερμά ευχαριστώ,
Αριστοτέλης, Γεράσιμος."

Και ειλικρινά ευχαριστώ στους φίλους γιατί δεν ξέρω αν το εύρισκα μπροστά μου και τότε θα έχανα ένα καταπληκτικό μυθιστόρημα από κάθε άποψη.

Η ιστορία του υπέροχη και αν δεν είχες τις πληροφορίες για τον συγραφέα θα νόμιζες ότι ήταν παρών στη ζωή των μέσων του 19ου αιώνα στην Άρτα που ήταν ακόμα υπο τουρκική κατοχή.Και όμως ο Γιάννης Καλπούζος γεννήθηκε στα 1960 στις Μελάτες της Άρτας. Έδωσε με καταπληκτική αφηγηματική την ιστορία και την φιλία δύο αγοριών ενός Έλληνα κι ενός Τούρκου από την νύχτα που γεννήθηκαν, την ίδια εκείνη νύχτα που δολοφονείται και ο πατέρας του Έλληνα Λιόντου, τη νύχτα της 11ης Απριλίου 1854 μέχρι το 1881 που γίνεται η ειρηνική παράδοση της Άρτας από τους Οθωμανούς στους Έλληνες. Είναι καταπληκτική η περιγραφή της αποχώρησης των Τούρκων από τη γή όπου ζούσαν για αιώνες και ο αντικειμενικός τρόπος με τον οποίο χειρίζεται την ιστορία του ο συγγραφέας.

Οι χαρακτήρες του βιβλίου είναι τόσο αληθινοί που νομίζεις ότι τους γνωρίζεις από καιρό.
Ο Λιόντος και ο Νετζίπ που συγκινούν με την αληθινή αδερφική τους φιλία και μοιράζονται εναλλάξ τα κεφάλαια του βιβλίου. Η ελληνίδα μάνα, ο τόυρκος αδερφός του ομογάλακτου του Λιόντου, Νετζίπ που αντιπροσωπεύει τους εθνικιστές Οθωμανούς κατακτητές σε αντίθεση με τους περισσότερους ομοεθνείς του που απολαμβάνουν τη συντροφιά όχι μόνο των ελλήνων αλλά και των εβραίων κατοίκων της πόλης της Άρτας. Ο συμπαθέστατος μορφωμένος και καθόλου εθνικιστής παπούς του Νετζίπ, ο Ισμαήλ που προτιμά να πεθάνει στην πόλη που γεννήθηκε και έζησε, την πόλη του την Άρτα, παρά να ακολουθήσει την οικογένεια του στην προσφυγιά και ο οποίος γνωρίζει τόσα για την ιστορία της πόλης και του Ρολογιού-που δεν γνωρίζω αν υπάρχει ακόμα στην Άρτα.

Η πλοκή του βιβλίου που ακολουθεί την ιστορία των ηρώων αλλά και του τόπου όπου ζουν.

Πολύ καλή λογοτεχνία, σας τη συνιστώ!