Το βιβλίο της Κατερίνας

του Αύγουστου Κορτώ

Η ιστορία του αρχίζει από το τέλος. Και αυτό το τέλος το καταθλιπτικό είναι για την Κατερίνα σωτήριο:

« Ο γιος μου με βρήκε. Χαράματα Παρασκευής, πέντε μέρες πριν κλείσει τα είκοσι τέσσερα. Κατάλαβε πως είχα πεθάνει κι ας μην είχε αλλάξει τίποτα στο χώρο……..

Μήνας Δεκέμβρης και τα καλοριφέρ αναμμένα στο φουλ. Εγώ στο κρεβάτι γυμνή τελείως. Είχα παχύνει πολύ τα τελευταία χρόνια, και στον ύπνο ρούχα και σκεπάσματα με πνίγανε. Σελίδα τραγικού ποιητή της αθλιότητας και της αγάπης: γυμνό τον πρωτόδα, γυμνή με κοίταζε τώρα για τελευταία φορά.»

Ο Αύγουστος Κορτώ το ψευδώνυμο του θεσσαλονικιού συγγραφέα Πέτρου…; Τον συνάντησα τυχαία στο fb πρόσφατα και μόλις τώρα τέλειωσα το βιβλίο του « Το Βιβλίο της Κατερίνας». Να λυτρωθεί ζήτησε φαντάζομαι βγάζοντας τη λύπη του σε μια αφήγηση των παθών της οικογένειας. 

Ίσως ήθελε να μας συστήσει την αγαπημένη του «μάμα» που ήταν ξεχωριστή σε όλα.

Όπως και νάχει, είναι μια συγκλονιστική αφήγηση της νεκρής μάνας Κατερίνας που βασανίστηκε και βασάνισε πολύ με την αρρώστια της. « Η τρέλα ο μεγαλύτερός μου φόβος……Και η άγνωστη, φριχτή λέξη: σχιζοφρενής.» Διαβάζοντας για την Βιρτζίνια Γουλφ μαθήτρια ακόμα, για πρώτη φορά αναρωτιέται η Κατερίνα του βιβλίου μήπως και ή ίδια είναι σχιζοφρενής. Ένας γλυκός και δοτικός πατέρας ο οδοντίατρος Τάσος που μέχρι το τέλος προσπαθεί να βοηθήσει τη γυναίκα του και να διαφυλάξει το γιο του, Πέτρο ο οποίος δημοσιεύει βιβλία με το ψευδώνυμο Αύγουστος! Η σχέση της Κατερίνας με το γιο της χαρακτηρίζεται από τον ίδιο «συμβιωτική» και είναι το πιο σημαντικό στοιχείο στη ζωή της Κατερίνας.  Ξέρει όμως πολύ καλά ότι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να κάνει στο λατρεμένο παιδί της  είναι να το απαλλάξει από το βάρος της σχέσης τους. Και αυτό κάνει.

Ο συγγραφέας με τη φωνή της αφηγήτριάς του προς το τέλος του έργου  λέει: « Αυτό το βιβλίο δεν έχει σκοπό να πληγώσει κανέναν, εκτός από αυτούς που θα το διαβάσουν…….Εμένα αυτή είναι η αλήθεια μου και από κει και πέρα, ο καθένας ας διαλέξει τη λήθη που του ταιριάζει, που τον ανακουφίζει ».

Ελπίζω ότι όπως σοφά μάντεψε η Κατερίνα πριν την τελική και τελεσφόρο απόπειρά της να φύγει σε άλλους κόσμους «με την ελπίδα μιας ζωής υπέροχης σαν αυτήν που αφήνω» , ο αγαπημένος της γιος θα –έχει-ξεχάσει με τα χρόνια και θα είναι επιτέλους ελεύθερος!

Ησύχασε και πέτα Κατερινάκι!

The Little Coffee Shop of Kabul

 by Deborah Rodriguez

Η Deborah Rodriguez δηλώνει πρώτ' απ' όλα storyteller και μετά συγγραφέας. Σίγουρα τα κατάφερε καλά στην αφήγηση της ιστορίας της. Το θέμα και οι πληροφορίες εκ των έσω, γι αυτήν την πολύπαθη χώρα , το Αφγανιστάν, κάνουν το βιβλίο πολύ ενδιαφέρον.

Η ιστορία αφορά στη ζωή πέντε γυναικών από διαφορετικές χώρες- ΗΠΑ, Ηνωμένο Βασίλειο, Αφγανιστάν- που η τύχη τους φέρνει στο μικρό καφέ της Sunny, στην πιο επικίνδυνη πρωτεύουσα του κόσμου, την Καμπούλ.

Η ίδια η συγγραφέας, κομμώτρια στο επάγγελμα , βρέθηκε στο Αφγανιστάν ακολουθώντας μια ομάδα γιατρών. Η ίδια  είχε εκπαιδευτεί σε αμερικανικό οργανισμό για την ανακούφιση θυμάτων από καταστροφές. Ήταν μόλις είχαν πάρει την εξουσία οι Ταλιμπάν. 

Το βιβλίο της αρχίζει με μια γυναίκα από το Νουριστάν , μια δύσκολη και υποβαθμισμένη πολιτισμικά περιοχή του Ανατολικού Αφγανιστάν, η οποία είχε την ατυχία να χάσει τον άντρα της όσο ήταν έγκυος. Οι έμποροι ναρκωτικών και όπλων της περιοχής την απήγαγαν από το σπίτι της για την εξόφληση δανείου της οικογένειάς της με σκοπό να την πουλήσουν στην πρωτεύουσα. Η τύχη την έφερε στο μικρό καφέ της Sunny, όπου προσπαθεί να κρύψει την «ντροπή» της εγκυμοσύνης της- παρά το γεγονός ότι αυτή οφείλονταν στο νεκρό σύζυγό της- και της παρουσίας της στην πόλη χωρίς σύζυγο, άλλη ντροπή.

Μια ενδιαφέρουσα ιστορία και ταυτόχρονα ένα ρεπορτάζ από τη μακρινή αυτή πατρίδα, όπου η Rodriguez μέσω της ηρωίδας της, της Sunny δηλώνει ότι η παρουσία των συμπατριωτών της Αμερικάνων εκεί μόνο λάδι στη φωτιά ρίχνει. 

Η Sunny μετά από έξι χρόνια λειτουργίας του μικρού καφέ στην Καμπούλ αποφασίζει να γυρίσει στις ΗΠΑ, κάτι που θα ήθελε να είχε κάνει και η συγγραφέας του βιβλίου, η οποία αντ' αυτού έμεινε στο Αφγανιστάν περισσότερο, παντρεύτηκε Αφγανό μουσουλμάνο και μια μέρα τρομοκρατημένη από κάποιους που της ανακοίνωσαν ότι κινδυνεύει η ζωή της και η ζωή του παιδιού της ,αναγκάστηκε να αποφασίσει σε λίγα λεπτά να εγκαταλείψει τη χώρα παίρνοντας μαζί της και το γιο της. 

Ένα βιβλίο που θα συνιστούσα στους αγγλομαθείς φίλους να το διαβάσουν μιας και δεν έχει μεταφραστεί ακόμα στη γλώσσα μας.

Ο κύριος Μυσιρλής

Ο κύριος Μυσιρλής

Άκουγα το βήχα του και φανταζόμουν ένα γέρο ξαπλωμένο στο κρεβάτι του, ανήμπορο και μόνο. Είχε μπαλκόνι το δωμάτιό του που έβλεπε στο χώρο που παίζαμε. Για κάποιο λόγο η μπαλκονόπορτά του ήταν συνέχεια ανοιχτή. Μικρό παιδί σταματούσα το παιχνίδι για να αφουγκραστώ την ανάσα του. Όταν έβηχε, φοβόμουν. Ησύχαζε όταν πια έβγαζε φλέματα τα οποία προσπαθούσα να φανταστώ πού τα ξεφόρτωνε. Πράσινα φορτηγά πρέπει να υπήρχαν στο μυστηριώδες δωμάτιό του κυρίου Μυσιρλή. Από αυτόν μόνο το όνομά του ήξερα. Κανένα παιδί από αυτά που τον ακούγαμε να βήχει δεν μιλούσε γι αυτόν εκτός από τις φορές που ανταποκρινόμενος στις φωνές μας του παιχνιδιού, έβριζε και μετά πνίγονταν από το βήχα. Τότε η Βασούλα και η Σούλα η χοντρή γέλαγαν με την καρδιά τους.

Αυτός ο γέρος έρχονταν στο μυαλό μου στο ροζ δωμάτιο, όταν ξάπλωνα τα βράδια. Είχε άραγε κάποιον να τον φροντίζει; Μάλλον όχι. Να φοβόταν στο σκοτάδι; Μήπως δεν έφτανε ν’ ανάψει το φως του; Τι δουλειά να έκανε όταν ήταν νέος; Το πρόσωπό του θα είχε μια μεγάλη χοντρή μύτη, ένα στόμα γεμάτο φλέματα και σάπια δόντια, μεγάλα αυτιά με τρίχες και μάτια μισόκλειστα, άρρωστα. Τι να σκεφτόταν; Μας άκουγε και ήμασταν  μια συντροφιά γι αυτόν; Όταν φώναζα σκεφτόμουν ότι αναγνώριζε τη φωνή μου. Ήθελα να είμαι η αγαπημένη του φωνή. Όταν όμως δεν ήθελε να μας ακούει- φωνάζαμε πολύ, πόναγε, ποιος ξέρει-έλεγε « Άι σιχτίρ»  και το φχαριστιόταν.

Μια μέρα είδα ένα καπάκι από φέρετρο στην είσοδο του σπιτιού του και μετά τον ξέχασα. Το σπίτι του το έβαψαν άσπρο και την μπαλκονόπορτα την έκλεισαν.

15 Μάρτη 196….