The
Remains of the Day
by Kazuo Ishiguro
Ο Καζούο Ισιγκούρο
γεννήθηκε στο Ναγκασάκι της Ιαπωνίας, το 1954 και η οικογένειά του μετανάστευσε
στην Αγγλία όταν αυτός ήταν 5 χρονών.
Βραβείο Νόμπελ
Λογοτεχνίας το 2017.
Τα Απομεινάρια
μιας Μέρας (1989).
Σε πρώτο πρόσωπο
ακούμε τον μπάτλερ του Darlington Hall να αφηγείται ιστορίες από τα τριάντα
χρόνια που υπηρέτησε πιστά τον Λόρδο Ντάρλιγκτον. Και μια συναισθηματική σχέση
που παρέμεινε μετέωρη όλα αυτά τα χρόνια και πάντα σε δεύτερη μοίρα μπροστά
στον επαγγελματισμό του ως μπάτλερ που είναι η πρώτη του έγνοια. Έβαλε πάνω απ’
όλους και όλα την πίστη του στον άρχοντα του πύργου και αφιέρωσε τη ζωή του στο
να είναι ένας τέλειος, αφοσιωμένος μπάτλερ με αξιοπρέπεια. Σ’ αυτήν την πορεία
όμως φαίνεται να έχει χάσει την προσωπική του ζωή.
Ένας άξιος μπάτλερ
πρέπει να μιλάει με έναν λόγο άψογο και γι αυτό, έτσι θέλει να πιστεύει,
διαβάζει ρομαντικά μυθιστορήματα.
Και ένας αφοσιωμένος μπάτλερ ξέρει να
συμπαραστέκεται στον άρχοντα που υπηρετεί και να δικαιολογεί ακόμη και τις
Ναζιστικές του αντιλήψεις γιατί πιστεύει ότι ό,τι και αν κάνει ο τελευταίος το
κάνει καλοπροαίρετα.
Έρχεται όμως το τέλος
όπου κάνει την θλιβερή διαπίστωση ότι ό ίδιος δεν είχε τίποτα δικό του, ούτε
καν τα λάθη του.
Με το καινούριο
αφεντικό του έναν πλούσιο Αμερικανό, που διαδέχεται τον Λόρδο Ντάρλιγκτον στην
έπαυλη, (με την οποία μετά από όλα αυτά τα χρόνια ο ίδιος «πηγαίνει πακέτο»)
σκέφτεται να προσπαθήσει να αλλάξει νοοτροπία, γιατί δεν έχει πια τίποτε άλλο
να δώσει.
Είναι και ο συνταξιούχος
που κάθεται δίπλα του στο παγκάκι, στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου,
περιμένοντας τα φώτα στον προβλήτα να ανάψουν μόλις σκοτεινιάσει, που τον
ξαφνιάζει και τον βάζει επίσης σε σκέψεις για αυτή την αλλαγή, με τα λόγια του:
«…Μην κοιτάς πίσω όλη
την ώρα, θα σε πιάσει απελπισία. Και εντάξει δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά
σου όπως την έκανες. Αλλά είναι το ίδιο για όλους μας, βλέπεις. Κάποια στιγμή
πρέπει όλοι να βάλουμε τα πόδια μας ψηλά. Κοίτα εμένα. Είμαι χαρούμενος σαν το
πουλάκι που κελαηδά από την ημέρα που πήρα σύνταξη. Εντάξει, ούτε εσύ ούτε εγώ
είμαστε στην πρώτη νιότη μας αλλά πρέπει να συνεχίσεις να κοιτάς μπροστά..
Πρέπει να απολαμβάνεις. Το βραδάκι είναι το καλύτερο τμήμα της μέρας. Έκανες ότι ήταν να κάνεις την ημέρα. Τώρα μπορείς να
βάλεις τα πόδια σου ψηλά και να το απολαύσεις. Έτσι το βλέπω εγώ. Ρώτα όποιον
θέλεις όλοι το ίδιο θα σου πουν. Το βραδάκι είναι το καλύτερο τμήμα της ημέρας».
“….Don’t keep looking back all the time, you
are bound to get depressed. And all right, you can’t do your job as well as you
used to. But it’s the same for all of us, see? We’ve all got to put our feet up
at some point. Look at me. Been happy as a lark since the day I retired. All
right, so neither of us is exactly in our first flush of youth, but you’ve got
to keep looking forward. You’ve got to enjoy yourself. The evening is the best
part of the day. You’ve done your day’s work. Now you can put your feet up and
enjoy it. That’s how I look at it. Ask anybody, they’ll all tell you. The evening’s the best part of the day.”
