23 Γενάρη 2019
Περίμενα περίπου μήνα
Μια μέρα ένιωσα τόσο μαραμένη που βγήκα έξω να περπατήσω στην παραλία.
Εκεί το νερό ήταν αλμυρό.
Βράχηκαν οι μπότες μου.
Το ροζ μαντήλι στο λαιμό γλίστρησε στην άμμο!
Όλα στραβά! Όλα μισά!
Μόνα τους.
Έκλαψα να φοβερίσω τη μοναξιά μου και
μέσα από τα δάκρυα σε είδα,
σ' ένα τυρκουάζ φως.
Στο τοιχάκι καθόσουν
του Ξενία!
Την ίδια εκείνη στιγμή σε άκουσα, "Χριστίνα"!
Ο κόσμος φωτίστηκε!
Πήρε φωτιά..
Μ' έκαψε αλλά και έλαμψαν όλα γύρω μου.
Η μιζέρια του κόσμου, η φτώχεια, η δυστυχία, η αδικία
εξαφανίστηκαν.
Ήμουν εγώ μέσα στα μάτια σου.
Μόνο.
Τότε ήταν που ξαναγεννήθηκα.
Μαζί σου πορεύτηκα σε μια ζωή
"με μεγάλες χαρές και μεγάλες λύπες".
Και ξαφνικά εξαφανίστηκες.
Τελευταία φορά μαζί στις αρχές Νοέμβρη του 2008.
Στο χωριό σου. Στα βουνά.
Εγώ δεν τ' αγάπησα τα βουνά. Ποτέ.
Εκείνη την ημέρα πηγαίναμε μαζί.
Οι δυο μας.
Το τελευταίο μας ραντεβού.
Σου μιλούσα και σου έδειχνα
γύρω, ομίχλη μπετόν,
όλο το χωριό σκεπασμένο.
Κρύο, υγρασία.
Σου λέω, κοίτα τι όμορφα που είναι, αγάπη μου!
Τελευταία μας εικόνα
ο δρόμος που βγάζει έξω από το χωριό.
Θυμήθηκα την ιστορία που μου έλεγες:
"Μια νύχτα, είχαμε πάρει ένα γάιδαρο και του δέσαμε δύο κεριά στ' αυτιά.
Κρυφτήκαμε ακριβώς εδώ, δίπλα στο νεκροταφείο
και όταν πέρναγε κάποιος, ανάβαμε τα κεριά και αμολούσαμε το γάιδαρο! Τι γέλια!"
Γέλασα και γω,
και ακριβώς εκείνη τη στιγμή έφυγες από δίπλα μου.
Πήγες και χώθηκες μέσα στο χώμα.
Τότε κατάλαβα πως σ' έχασα για πάντα
κι από μέσα μου βγήκε το τραγούδι:
"Αστέρι μου, φεγγάρι μου,
της άνοιξης κλωνάρι μου,
κοντά μου γύρνα πάλι ..."
Μετά σιωπή.
Κρύο, ομίχλη, μοναξιά.
Αυτή η μοναξιά δε φεύγει.
Μόνο ξεχνιέται,
και μετά ξανάρχεται.
Δέκα χρόνια τώρα..
