Μια αγάπη για ..τον πόνο

Η επίμονη θλίψη στην απώλεια μοιάζει, λένε, με το κλάμα του μεθυσμένου που αναρωτιέται, «Γιατί μου συμβαίνει αυτό;» ενώ συνεχίζει να καταναλώνει αυτό που πλέον δεν τον κάνει χαρούμενο, αλλά τον δηλητηριάζει.

Όλα ξεκινούν από την αντίληψη που έχει κάποιος για τον εαυτό του πολύ πριν ερωτευτεί. Όταν θεωρεί τον εαυτό του αδύναμο, ανάξιο και ψάχνει κάποιον να αγαπηθεί για να νιώσει δυνατός και άξιος. Κάποιον που τον θεοποιεί, κάποιον που θεωρεί ότι ήρθε στη ζωή του για να μείνει για πάντα.

Όταν πληγωθεί κρατάει μέσα του τον πόνο του χωρισμού για να έχει ζωντανό τον έρωτα, ο οποίος όμως πλέον δεν προκαλεί χαρά. Αλλά αν και μεταμορφωμένος σε πόνο, είναι εκεί, μέσα του. 

Αν τον αφήσει όμως να φύγει και κρατήσει τον ευτυχισμένο χρόνο της σχέσης, έχει τη δυνατότητα να απελευθερωθεί  από τη θλίψη.

Έχει την επιλογή να αντιληφθεί ότι δεν ήταν ένα αδύναμο πλάσμα εξ αρχής, που άντλησε δύναμη και αξία από τον έρωτα του άλλου. Αλλά είχε την τύχη να ζήσει κάτι όμορφο, το οποίο όμως έχει τελειώσει.

Γιατί ο έρωτας δεν συμβαίνει τυχαία αλλά έρχεται την κατάλληλη στιγμή να καλύψει τις ελλείψεις δύο ανθρώπων.

Υπάρχει η αγάπη και ο σεβασμός στον εαυτό, που γνωρίζει να σεβαστεί τα όρια της αγάπης στον άλλο.