Ο ίδιος άνθρωπος!

Είναι καταπληκτικό! Ήταν ο ίδιος άνθρωπος! Αυτός που πρωταγωνιστούσε στο γάμο. Αυτός και τώρα. Ψηλός, αδύνατος, δυνατός. Ο ίδιος άνθρωπος που χόρευε πρώτος. Που ξεσήκωνε του βαρεσάρηδες! Αυτός που εκεί που χόρευε έτρεχε να σηκώσει τους τεράστιους δίσκους με τα «οφτά» και να σερβίρει, με το χαμόγελο και τη χαρά να τρέχει ποταμός από τα μέσα του. Αυτός που « έτσι κάνει σε όλους τους γάμους». Αυτός που όταν κουράζονταν οι καλεσμένοι και κάθονταν αποκαμωμένοι, σήκωνε τα χέρια στον ουρανό και με την παρουσία αυτή και μόνο ξεσήκωνε πάλι στο χορό. Δεν τον γνωρίζω. 

Σήμερα ήταν πάλι εκεί. Πρώτος. Με το ίδιο πρόσωπο- μόνο που δε γέλαγε. Ούτε συσπώνταν όπως το δικό μου. Απλά ήταν σοβαρός. Ήρεμος. Καλούσε πάλι. Αυτήν τη φορά σε ψυχραιμία. Σε σιωπηρή λύπη. Σε από μέσα σου κλάμα. Σε αξιοπρέπεια. Μαζί με τους άλλους τρεις σήκωσε το βάρος . Σε όλη τη διαδρομή, από το σπίτι στην εκκλησία. Σήμερα πάλι. Και ήταν μια φοβερή ηλιόλουστη μέρα. Σταμάτησα στο γυρισμό να ακουμπήσω τα χαμομήλια, μόνο που τα δάχτυλα δεν πόναγαν πια στο άγγιγμα τους. Συνηθίζεις στην ευαισθησία, άραγε; Όπως συνηθίζεις στην απουσία; Σε όλη τη διαδρομή, υπήρχαν μόνο αυτές οι δύο παπαρούνες!

-Ο κόσμος καίγεται !

-Αλήθεια καίγεται.

-Εσύ με τι ασχολείσαι;

-Με τις δύο παπαρούνες!

-Κοκκίνισες;

-Ναι!

-Μη.

-Πώς μη;

-Θυμάσαι παλιά..

-Ναι βέβαια. Τότε πάλι κοκκίνιζα. « Αν ένας μόνο άνθρωπος δεν συμφωνεί με τις ιδέες αυτές τις δίκαιες, αξίζει να θυσιαστεί προκειμένου να σωθούν τα εκατομμύρια»;

-Τότε πάλι κοκκίνιζες, σε θυμάμαι καλά. Δεν ήθελες να θυσιάσεις τον ένα. Με τίποτα.

- Ναι, με τίποτα.

-Τώρα; Με τι ασχολείσαι τώρα; " Πήγες σπίτι σου";

-Όχι βέβαια. Κρατώ το μυαλό μου ενημερωμένο και....

-Ενημερωμένο; Από πού; Από ποιον;

-Από όπου μπορώ. Προσπαθώ. Ενδιαφέρομαι. Είμαι ο ίδιος άνθρωπος. Απλώς είδα δύο παπαρούνες και χάρηκα.