“O Χρόνος Πάλι”

της Σώτης Τριανταφύλλου

Αυτό το βιβλίο της Σώτης μου άρεσε, μου άρεσε πολύ. Είναι πολύ καλή όσο μεγαλώνει. Δεν ξέρεις τι είναι αλήθεια και τι όχι από αυτά που γράφει, αλλά αυτό δεν έχει καμμιά σημασία. Είναι σίγουρα αυτοβιογραφικό σε πολλά σημεία, αλλά όχι σε όλα. Κάποιες στιγμές νόμισα ότι περιέγραφε δικά μου πράγματα! Πάντα σ'αρέσει όταν διαβάζεις ιστορίες που μοιάζουν με τη δική σου, αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που μου άρεσε το συγκεκριμένο βιβλίο. Ήταν ότι το δούλεψε τόσο πολύ και τόσο έξυπνα που μου θύμισε καλή αγγλική λογοτεχνία που θαυμάζω και αγαπώ.

Λίγα από τα αποσπάσματα που σημείωσα:

• “....τρεις γείτονες που ξεπαρκάρουν για να πάνε να παρκάρουν αλλού-κοντά στη δουλειά τους(πόσο “κοντά” είναι το κοντά;) αναρωτιέμαι: αντιλαμβάνονται ότι αυτή η στιγμή αυτή το υπέρλαμπρο πρωινό δεν θα ξανάρθει ποτέ; Συνειδητοποιούν ότι ζούμε τώρα, εδώ, κι ότι όλα είναι επισφαλή, εύθραυστα και πρόσκαιρα; Ότι ίσως αυτή η παριζιάνικη άνοιξη να είναι η τελευταία μας; Ο θάνατος καραδοκεί στις διασταυρώσεις:ένα λάθος, μια παράβαση του κώδικα, ένας άτυχος συγχρονισμός..μια γρουσουζιά..Το μέταλλο των αυτοκινήτων έχει την τρομερή ιδιότητα να γίνεται κομματάκια, να ανοίγει στις ραφές...Θυμούνται ακόμα, κάθε πρωί, πριν ξεχυθούν στις λεωφόρους, βλαστημώντας όταν τους σταματούν τα κόκκινα φανάρια, ότι το Παρίσι είναι η ωραιότερη πόλη στην Ευρώπη;”

• Το κάθε βιβλίο γράφεται σε ένα-δύο χρόνια σ' αυτά προστίθενται άλλα τριάντα, αφανή....

• Πάντα ήθελα να γίνω συγγραφέας επειδή δεν είχα αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό μου ώστε να γίνω κάτι άλλο στην πραγματικότητα περιφρονώ το συγγραφιλίκι-όταν δεν είσαι και δεν μπορείς να γίνεις “μεγάλος” συγγραφέας. Τον να έχεις τον τρόπο σου με τις λέξεις δεν είναι δα τίποτα σπουδαίο. Όταν ένας άνθρωπος διαθέτει ένα καλό όπλο δεν είναι αυτομάτως καλός κυνηγός ή καλός πολεμιστής.....”

• “ Ύστερα, μια μέρα, άνθρωποι που ξέρεις, άνθρωποι που αγαπάς, φεύγουν από τη ζωή ή παθαίνουν ατυχήματα΄ ή γίνονται τρομερά δυστυχισμένοι, απαρηγόρητοι: ότι μέχρι τότε φαινόταν αβλαβές και φιλικό, μετατρέπεται σε όργανο αφανισμού. Ακόμα κι ένα ποδήλατο μπορεί να σε σκοτώσει. Σιγά-σιγά, μαθαίνεις να ζεις με το φόβο της απώλειας.”

Δεν ξέρω τι σκέφτονταν όταν και αν της πέταξαν αυγά στην παρουσίασή της στα Εξάρχεια αλλά ....όταν μεγαλώσουν και καταλάβουν ότι κάποιος μπορεί να έχει διαφορετική άποψη από αυτούς, τότε μπορούμε να συζητήσουμε. Όταν δεν μπορούμε να μιλήσουμε, πετάμε αυγά ή ότι ..νάναι τέλος πάντων.

Όχι μόνο το συνιστώ για διάβασμα, αλλά και για την βιβλιοθήκη.