Μόλις είχα ξυπνήσει. Μεσημέρι θα ήταν, υποθέτω.
Σχεδόν
μύρισα τα βήματά σου, στο διάδρομο.
Έκλεισα τα μάτια και όταν τα άνοιξα είδα
την πλάτη σου, μόνο. Γυμνή.
Στο μισό μέτρο πάνω στο μονό ντιβάνι όπου βρισκόμουν
βυθισμένη στην αναμονή σου, μέσα στον ύπνο μου.
Σε περίμενα μέρες τώρα. Στη θέα
της πλάτης αυτής των είκοσι χρόνων σου, μια ορμή απόκοσμη με σήκωσε. Σ’
αγκάλιασα σε όλο το μήκος του πάνω μέρους της ύπαρξής μου.
Γυμνής.
Από τότε
έγιναν πολλά μεταξύ μας, πάντα παράνομα. Δεν
ήμασταν και παντρεμένοι. Το αίμα να καίει και μόνο στο
πλησίασμα. Το βλέμμα να τρέμει, φλας. Η φωνή λιπόθυμη και η αμφιβολία βρεγμένη
κουβέρτα.
Μετά φύγατε όλοι από τη Θεσσαλονίκη και γω έμεινα ν’ ακούω
Παπάζογλου, «Εδώ κανείς δεν τραγουδά, κανένας δεν χορεύει, ακούνε μόνο την
πενιά κι ο νους τους ταξιδεύει».
Ζήσαμε τη ζωή μας, ο καθένας στη γωνιά του. Κάναμε τις
επιλογές μας, τις οικογένειές μας. Πέρασαν τα χρόνια και βρεθήκαμε εξ αιτίας
ενός θανάτου. Όχι από κοντά, στο τηλέφωνο. Εκπλαγήκαμε για τον θάνατο αυτού που
μας είχε κάνει παράνομους. Έλεγα να σου πω για την ημέρα με την πλάτη και μου είπες
ότι μια ελιά εκεί είχε σαν αποτέλεσμα να είσαι στις χημειοθεραπείες.
Σιωπή και
παγωνιά.
Κάναμε ένα χρόνο να
ξαναμιλήσουμε.
Δεν ήθελα να σκέφτομαι καθόλου για σένα.
Ο θάνατος δεν μ’ ενδιαφέρει
καθόλου.
Σήμερα μιλήσαμε πολλή ώρα. Εσύ αγόρευες όπως τότε στ’
αμφιθέατρα! Όλα καλά.
Εγώ να ψάχνω λίγο φως από το παρελθόν, τότε που τρέχαμε
χωρίς να λαχανιάζουμε.
Τότε που οι καταστάσεις μ’ έστελναν στο δωμάτιό σου και
φωτίζονταν όλη η πόλη.
Τότε που λέγαμε στίχους από Βάρναλη και Μαγιακόφσκι στις συζητήσεις μας.
Τώρα
κάτι μου είπες από Βρεττάκο και γω σκεφτόμουν πως δεν υπάρχει παρηγοριά.
Δικαιολογία καμία.
Το δαγκώσαμε το δόλωμα.
Μένει να βρεθούμε. Από κοντά. Στα μάτια θα δούμε τη συνέχεια.
Στο μυαλό.
Ο φόβος ατομικός αλλά και κοινωνικός είναι αρχηγός, τώρα
πια.
Η ελπίδα όμως ενδέχεται να αλλάξει τα πράγματα.
Χάρηκα που μιλήσαμε και διαφωνήσαμε.
Χαίρομαι που υπάρχουμε ακόμα και ας μην τον αλλάξαμε τον
κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου