Πεδινές πολιτείες (Cities of the plain) του Κόρμακ Μακάρθυ (Cormac McCarthy)

 

The Border Trilogy:

·         All the beautiful horses

·         Το πέρασμα

·         Πεδινές πολιτείες

Το κάθε ένα από τα βιβλία της τριλογίας είναι αυτόνομο. Το πρώτο μέρος δεν έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, αλλά έχει γίνει μια ωραία ταινία.

 

O Cormac McCarthy, αφού, στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας, αναφέρθηκε στη ζωή του δεκαεξάχρονου John Grady, τη φυγή του από το ράντσο τους στο Τέξας και την περιπέτειά του στο Μεξικό (ο Ρίο Γκράντε, χωρίζει τις δύο χώρες, Ηνωμένες Πολιτείες και Μεξικό. Εκεί, στα νοτιοδυτικά των ΗΠΑ, μπορούσαν να περνάνε τα σύνορα ακόμα, καβάλα στα άλογα χωρίς πρόβλημα , γύρω στα μέσα του εικοστού αιώνα ), τον ξαναβρίσκει σε ηλικία 19 χρονών, στο Πεδινές Πολιτείες, να έχει επιστρέψει από το Μεξικό, να δουλεύει σε ένα ράντσο στο νότιο New Mexico, USA και να έχει δημιουργήσει μια γερή φιλία με τον Billy Parham, ο οποίος είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του δεύτερου βιβλίου της τριλογίας.

Ο John Grady είναι ένας ιδιαίτερος νέος, που χαρακτηρίζεται από τιμιότητα, καλοσύνη και ενσυναίσθηση. Μιλάει στα άγρια άλογα με τον τρόπο του και μπορεί να τα εξημερώσει. Δεν έχει σχέδια για το μέλλον και είναι ευχαριστημένος στο ράντσο με αυτό που κάνει. Υπάρχουν σκηνές από την καθημερινή ζωή στο ράντσο, όπως το κυνήγι των άγριων σκυλιών που σκοτώνουν τα γελάδια τους, το εξημέρωμα των άγριων αλόγων, την κούραση και την ξεκούρασή τους. Τον βλέπουμε να κάθεται στους βράχους και να απολαμβάνει τη θέα των πεδινών πολιτειών κάτω μακριά.

Τα προβλήματα αρχίζουν όταν ερωτεύεται, χωρίς γιατρειά, μια κοπέλα που δουλεύει στο μπουρδέλο της πόλης, από την άλλη μεριά του ποταμού.

Ο Cormac McCarthy, είναι γνωστός για τον πεσιμισμό του. Του έχει δοθεί ο  τίτλος του μεγαλύτερου πεσιμιστή της αμερικάνικης λογοτεχνία.

Είναι επίσης γνωστός για την ενδελεχή έρευνα που έκανε σχετικά με τα θέματα των βιβλίων του. Εικόνες τόσο αληθινές που η γλαφυρότητά τους αλλά και η βιαιότητά τους σε ανατριχιάζουν.

Και ενώ διαβάζεις μια σχεδόν γουέστερν ιστορία, στις τελευταίες σελίδες έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν βαθιά φιλοσοφικό διάλογο, δύο χαρακτήρων, που σε ξαφνιάζει.

 

«Χάραξα τη διαδρομή της ζωής μου πάνω σε ένα χάρτη, και προσπάθησα να δω τι σχήμα δημιουργούσε, γιατί σκέφτηκα ότι αν μπορούσα να δω αυτό το σχήμα και να αναγνωρίσω τη μορφή του, θα ήξερα καλύτερα πώς να συνεχίσω», λέει ένας περιπλανώμενος στον Πάρχαμ , ο οποίος επίσης περιπλανιέται στην προσπάθειά του να γυρίσει στον τόπο του. Και τότε ο άστεγος αρχίζει να διηγείται το όνειρο που είδε! Και εκεί μέσα πλέκονται τα θέματα που απασχολούν τον Cormac McCarthy, η ζωή και ο θάνατος, η συνειδητότητα, το όνειρο και η αλήθεια, η γλώσσα και η λύτρωση από μια ζωή σκοτεινή  όπου νομίζουμε ότι έχουμε επιλογές, με την αγάπη του πλησίον ως μόνη ελπίδα.

 

Αυτή η ιστορία, λέει ο πλάνης, όπως όλες οι ιστορίες, ξεκινάει με ένα ερώτημα.

Όλες οι ιστορίες δεν έχουν να κάνουν με ένα ερώτημα. Του ανταπάντησε.

Έχουν. Εκεί όπου όλα είναι γνωστά, δεν μπορεί να υπάρχει αφήγηση.

 

«Ο κόσμος των προγόνων μας, ενυπάρχει μέσα μας. Δέκα χιλιάδες γενιές και βάλε. Μια μορφή χωρίς προϊστορία, δεν έχει τη δύναμη να διαιωνιστεί. Ό,τι δεν έχει παρελθόν δεν μπορεί να έχει μέλλον».

 

«Στην ξυπνητή ζωή μας επιθυμούμε να διαμορφώσουμε τον κόσμο όπως μας βολεύει κι αυτό προκαλεί κάθε είδους παραδοξότητες και δυσκολίες... στα όνειρα όμως, στεκόμαστε μέσα σ’ αυτήν την υπέροχη δημοκρατία του εφικτού».

 

«Ο θάνατος κάθε ανθρώπου αποτελεί προηγούμενο για κάθε άλλον. Και καθώς ο θάνατος έρχεται σε όλους, δεν υπάρχει τρόπος να μετριάσουμε τον φόβο, εκτός από το να αγαπήσουμε τον άνθρωπο, εκείνον που μας υποστηρίζει. Αυτός ο άνθρωπος που είναι όλοι οι άνθρωποι και που στέκεται στο εδώλιο για χάρη μας μέχρις ότου έρθει  η ώρα μας, θα πρέπει με τη σειρά μας να τον υποστηρίξουμε.

 Τον αγαπάς αυτόν τον άνθρωπο;

 Θα σεβαστείς τον δρόμο που ακολούθησε;

Θα ακούσεις την ιστορία του;