Η Λέσχη των Αθεράπευτα Αισιόδοξων

του Ζαν-Μισέλ Γκενασιά  

 Jean Michel Gunassia

Le Club des Incorrigibles Optimistes

2009 πρώτη έκδοση στα γαλλικά

2011 για την ελληνική γλώσσα

(693 σελίδες)

Ένα βιβλίο εντυπωσιακό σίγουρα, ευκολοδιάβαστο αναμφισβήτητα, το ρουφάς παρά τις 693 σελίδες του, με αφηγηματικό στυλ κλασικό και πολλούς διαλόγους που το κάνουν πιο ευχάριστο στην ανάγνωση και με ένα θέμα πολύ ενδιαφέρον τουλάχιστον για όσους έχουν ανησυχίες για κοινωνικά και πολιτικά θέματα της περιόδου 1950 – 1960 αλλά και γενικότερα του μεταπολεμικού κόσμου στην ευρύτερη περιοχή μας. 

Αναφέρεται στη ζωή ενός αξιαγάπητου εφήβου του Μισέλ, που μεγαλώνει στο κέντρο του Παρισιού σε μια μικροαστική οικογένεια, η οποία όμως απουσιάζει απ’ τη ζωή του και έτσι περνάει την καθημερινότητά του διαβάζοντας βιβλία – ακόμα και στο σχολείο στην ώρα του μαθήματος που το βαριέται, και στο δρόμο προς και από το σχολείο την ώρα που περπατάει- αλλά και παίζοντας το συναρπαστικό για την εποχή ποδοσφαιράκι που ενθουσίαζε εξαιρετικά τους νέους την εποχή του 50 και του 60 και όχι μόνο.

 Εκεί στο μαγαζί αυτό έβλεπε για καιρό μια κουρτίνα που οδηγούσε σε ένα χώρο που δεν ήξερε τι ήταν όπου μπαινόβγαιναν διάφοροι άντρες σοβαροί και αγέλαστοι. Μια μέρα μπήκε ακάλεστος και από τότε δεν έπαιζε πια ποδοσφαιράκι με τους νέους της ηλικίας του αλλά άρχισε να συχνάζει στην πίσω κάμαρα.

Είναι η εποχή του ψυχρού πολέμου, που τα δύο στρατόπεδα, ΗΠΑ και ΕΣΣΔ ή καπιταλισμός και σοσιαλισμός, είναι σε ευθεία σύγκρουση και ο κόσμος έχει πάρει θέση με τους μεν ή τους δε. 

Είναι η εποχή που στο Παρίσι όλοι οι διανοούμενοι είναι με την ΕΣΣΔ και έχουν εναποθέσει όλες τις ελπίδες τους για κοινωνική δικαιοσύνη, ισότητα και ευημερία στην αντίπερα όχθη. 

Είναι και η εποχή που διάφοροι σοβιετικοί πολίτες δραπετεύουν με κάθε τρόπο στη Δύση για να βρουν εκεί τις δικές τους ελπίδες ή για να σώσουν τη ζωή τους από τις τρελές καταδιώξεις που υφίστανται στη δική τους χώρα. 

Αλλά δεν είναι μόνο σοβιετικοί είναι και Τσέχοι, Πολωνοί και ένας έλληνας ο οποίος ανήκει στο στρατόπεδο των ηττημένων του εμφυλίου πολέμου της χώρας του και αυτοεξορίζεται στο Παρίσι για να γλυτώσει από φυλακές και εξορίες.

 

Όλοι αυτοί, ο καθένας με την ιστορία του και ο απελευθερωτικός αγώνα στο Αλγέρι εναντίον της χώρας που τους φιλοξενεί , της Γαλλίας, να μαίνεται.

Ένα βιβλίο που αναφέρεται στην απομυθοποίηση των ιδανικών των ανθρώπων της εποχής αυτής που άρχισε να διαφαίνεται και θα έπαιρνε καιρό για μερικούς να τη δεχτούν και που άλλοι όπως ο Σαρτρ-με την κηδεία του οποίου αρχίζει το βιβλίο- αν και ξέρουν τι γίνεται πίσω από το «παραπέτασμα»,  αποσιωπούν την αλήθεια για τους δικούς τους λόγους. 

Θέλει να πιστεύει, ο συγγραφέας ότι στέκει αντικειμενικά απέναντι στις δύο όχθες αλλά όλο το βάρος πέφτει στην κατά τη γνώμη του χειρότερη ιδεολογία και των εγκλημάτων εξ αιτίας της. 

 Παρόλα αυτά είναι ένα βιβλίο που αξίζει να το διαβάσει κανείς και γιατί είναι «νόστιμο» - καιρό είχα να γελάσω διαβάζοντας – αλλά και γιατί έχει ερεθίσματα για σκέψη.